MOJA BABCIA - COACH cz. 1.

Minęły trzy lata zanim pojawił się znowu na moim blogu Jonathan Livingston. Opowiedziałam wreszcie jego historię, więc mając już czyste sumienie mogłam go poprosić, aby zechciał się opiekować tym co zamierzam robić. Dobrze, odpowiedział - ale musisz wiedzieć, że ja jestem opiekunem wymagającym. Znam to już - pomyślałam - zupełnie jak moja Babcia.

A więc ja miałam - dzięki Bogu - swoją Babcię. W ogóle w tych mocno dawnych czasach babcie to była dosyć powszechna instytucja, bo rodziny wielopokoleniowe były normalnością. Nasze babcie, rzadziej dziadkowie, bo jednak część z nich zginęła w czasie wojny - nie tylko zmieniały wnukom pieluchy, ale miały znaczny wpływ na ich wychowanie. Jestem pewna, że jeśli moja Babcia żyłaby w czasie mojego bujnego i chmurnego dochodzenia do dorosłości, popełniłabym mniej błędów. Byłaby „babcią-coachem”. Z mądrością, wspierałaby mnie, swą wnuczkę - zodiakalnego Barana w uzgadnianiu równowagi pomiędzy dyscypliną, a wolnością. Mogłybyśmy nawet zostać przyjaciółkami. Jakie to byłoby piękne!

OPOWIEŚĆ O MEWIE

Książka pod tytułem „Mewa Jonathan” została napisana przez Richarda Bacha. Niestety w księgarniach od dawna nie jest dostępna. Nie czytałam książki Bacha, ale doskonałe i wierne jej opracowanie dokonane przez Jana Peterko zatytułowane „JAM JEST”.

Richard Bach jest pisarzem i filozofem, ale również lotnikiem.

Ptak Jonathan bohater książki - samodzielnie, przez doświadczenia własnego ciała i absolutnie nie „ptasim móżdżkiem”, ale umysłem Ptaka Myśliciela poznawał zasady poruszania się w przestworzach. Towarzyszył mu przy tym swą znajomością tematu autor, lotnik.

Richard Bach jest też filozofem. Gdy poznajemy historię Jonathana Livingstona, czy chcemy czy nie - patrzymy też na własną historię. Czy należę do wolnych ludzi, bo taka jest potrzeba mojego serca, czy podporządkowuję się stadnym rygorom? Jonathan był samą Prawdą - a jak to jest ze mną, czy odważnie swą Prawdę wyrażam? Takich pytań może być wiele.