Tak sobie zamarzyłam, że mój blog - jest miejscem spotkań... starszych i młodszych. Pomimo, ze jestem już w "kwiecie późniejszego wieku" nie zamierzam nikogo uczyć jak należy żyć - bo jest to dla mnie wielką tajemnicą, którą z mozolnym, ale jednak radosnym wysiłkiem wciąż zgłębiam. Będę się dzielić tym co mnie interesuje, czego się wciąż uczę, czego doświadczam, co kocham, jaka jest moja wewnętrzna prawda. Będę pisać o sprawach pięknych, twórczych radosnych i tych smutnych, przykrych, trudnych - bo one są, nie zamykam na nie oczu.
Przyznaję, ze nieraz gubiłam drogę, wpadałam do przydrożnych rowów, błąkałam się po bezdrożach - nic oryginalnego, jak każdy z nas. Ale przecież wszyscy w czasie swych wędrówek wśród pól życia mamy Ziemię pod stopami, a Niebo i Słońce są zawsze ponad nami.
A więc wyruszam w Drogę. Kierunek - przed siebie. I witam
z przyjaznym uśmiechem Wszystkich, których spotkam w czasie mej wędrówki.
Zofia